“Dylan,” diye seslendi babam, sesindeki ağırlık, kahkahaları anında susturdu. Herkes dönüp onu izledi, önemli bir şeyin olacağını seziyordu. Babam, durumun ciddiyetini fark ederek artık gülmeyi bırakmış olan Dylan’a yaklaştı. “Ne düşünüyordun?” diye sordu babam, sesi kararlı ama inkâr edilemez bir şekilde kararlıydı. “Ona bunu yapmayacağına söz vermiştin. Bir düğün, partnerinin aleyhine ucuz bir kahkaha atmak değil, sevgi ve saygıyla ilgilidir.” Dylan cevap vermek için ağzını açtı ama babam elini kaldırıp dinlemesini işaret etti. “Bu ıslak bir elbise veya bozulmuş makyajla ilgili değil. Bu güven ve saygıyla ilgili. Bugün ikisini de bozdun,” dedi, sesinde Dylan’ı suskun bırakan bir otorite vardı. Sonra, beklenmedik bir şekilde babam bana döndü, ifadesi yumuşadı. “Maggie, bence üzülmeye hakkın var. Ama sana bir şey sorayım: Ne yapmak istiyorsun?” Soru havada asılı kaldı, bana bir seçenek sundu. Her konuğun gözlerinin üzerimde beklediğini hissedebiliyordum. İhanete rağmen Dylan’ı hâlâ seviyordum. Seçeneklerimi düşünerek derin bir nefes aldım. Düğünü ve sevdiğim adamı geride bırakıp gidebilirdim ya da bunu geride bırakıp, affedip yeniden inşa etmenin bir yolunu bulabilirdim. Sonsuzluk gibi gelen bir sürenin ardından, titrek ama kararlı bir sesle konuştum. “Dylan, incindim ve öfkeliyim ama aynı zamanda bugünün aptalca bir şakadan daha fazlası olduğunu da biliyorum. Bu bizim, geleceğimiz. Yaptığının yanlış olduğunu anlamanı ve düzeltmeni istiyorum.” Dylan, yüzü suçluluk ve pişmanlıkla kızarmış bir şekilde başını salladı. “Özür dilerim Maggie,” dedi içtenlikle. “Düşünmemiştim. Söz veriyorum, telafi edeceğim.” Özrünü kabul ederek başımı salladım ama sadece sözlerin yeterli olmadığını biliyordum. Dylan’ın kendini kanıtlaması, yaptıklarının etkisini gerçekten anladığını göstermesi zaman ve çaba gerektirecekti. Ama o an, babam yanımda dururken, ne olursa olsun yüzleşmeye hazır, yenilenmiş bir güç hissettim.
