Sessizliğe alışmıştı, günlük hikayeleriyle sessizliği dolduruyordu, onun yanıt vermesini hiç beklemiyordu. Yine de, bu adamda değişik bir şey vardı, sanki o sıradan bir hasta değildi.
Parmaklarına dokunduğunda parmaklarının hafifçe titremesi, kalp monitörünün onun sesiyle senkronize olması — sanki onu dinliyormuş gibiydi.
Ama sessiz bir akşam, her vakitte rutinine başlamak amacıyla battaniyeyi kaldırdığında, nefesi kesildi… Devamı snraki syfada..
